Η βασική διήθηση είναι μια ανωμαλία στην κρανιοσπονδυλική συμβολή, είτε συγγενής είτε εκφυλιστική, με αποτέλεσμα την πρόπτωση του οδοντοειδούς στον ήδη περιορισμένο χώρο του τρήματος magnum.
Αν και εμφανίζεται συχνά στη ρευματοειδή αρθρίτιδα, εμφανίζεται πιο συχνά σε μυριάδες συγγενείς καταστάσεις (δηλαδή δυσπλασία Chiari, συριγγομυελία, σύνδρομο Klippel-Feil και υδροκεφαλία). Οι κλινικές εκδηλώσεις μπορεί να κυμαίνονται από χρόνιους πονοκεφάλους, περιορισμένη κίνηση του αυχένα και οξεία νευρολογική επιδείνωση. Τόσο η αξονική τομογραφία όσο και η μαγνητική τομογραφία είναι κρίσιμες για τη διάγνωση και τη διαχείριση αυτής της πάθησης, συμπεριλαμβανομένου του χειρουργικού σχεδιασμού όταν χρειάζεται. Ο προσδιορισμός της ανάγκης για χειρουργική επέμβαση είναι αμφιλεγόμενος σε ασυμπτωματικούς ασθενείς, αλλά εκείνοι που διατρέχουν κίνδυνο νευρολογικού συμβιβασμού θα μπορούσαν να απαιτήσουν προεγχειρητική έλξη του τραχήλου της μήτρας και οπίσθια-πρόσθια αποσυμπίεση και σύντηξη.
Σε σύγκριση με τη σκελετική ανάπτυξη άλλων περιοχών της σπονδυλικής στήλης, η αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης έχει πιο έντονες αλλαγές από τη γέννηση έως τη σκελετική ωριμότητα. Ενώ ορισμένα ελαττώματα μπορεί να φαίνονται στατικά, οι αλλαγές στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης είναι πιο πιθανό να γίνουν συμπτωματικές και ακόμη και απειλητικές για τη ζωή.
Οι πιο συχνές δυσπλασίες της κρανιοτραχηλικής συμβολής των ενηλίκων περιλαμβάνουν τις δυσπλασίες Chiari και τη βασική διήθηση. Η βασική διήθηση είναι μια κατάσταση όπου το δάπεδο του κρανίου στο μέγα τρήμα έχει αναπτυχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε η ανώτερη όψη της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης να είναι πιο κεφαλοειδής (και συχνά οπίσθια) και στην πραγματικότητα έχει δημιουργήσει στένωση στο άνοιγμα του τρήματος. Αυτή η περιοχή κινδυνεύει από πρόπτωση οδοντοειδούς μαζί με τη μείωση της επιφάνειας που θέτει τον ασθενή σε αυξημένο κίνδυνο για νευρολογικό τραυματισμό ή διακοπή της ροής του εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι αποτέλεσμα συγγενούς ελαττώματος ή να αναπτυχθεί δευτεροπαθώς σε προχωρημένο εκφυλισμό, όπως παρατηρείται στο 20% των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα.
